ఆడవాళ్ళకి ఆడవాళ్లే శత్రువులా?

ఆడవాళ్ళకి ఆడవాళ్లే శత్రువులా? అంటే కొన్ని సార్లు అవును అనిపిస్తుంది. అది తెలుగు ఆడవాళ్ళ? భారతీయ స్త్రీలా? లేక ఎవరైనా కావచ్చా అంటే ఎవరైనా కావచ్చు అనిపిస్తుంది కొన్ని సార్లు. ఇది కేవలం నా అభిప్రాయం మరియు స్వానుభవం. ఇది నా చిన్నప్పటి నుంచి జరిగిన సంఘటనల ఆధారం గా రాస్తున్నాను.

మొదటి సంఘటన నేను స్కూల్ లో ఉన్నప్పుడు, మాకు కొంత మంది male టీచర్స్, కొంత మంది female టీచర్స్ ఉండేవారు. అందరూ కాకపోయినా కొంత మంది female టీచర్స్ మార్క్స్ తక్కువ వచ్చినందుకు అమ్మాయిలని ఎక్కువ తిట్టేవాళ్ళు....మాది పల్లెటూరు కావటం, నేను చదువుకున్నది govt . స్కూల్ కావటం తో, అమ్మాయిలు చాలా మంది ఇంట్లో పనులు చేసి, స్కూల్ కి వచ్చేవారు. తక్కువ మార్క్స్ వచ్చిన వాళ్ళని తిట్టేటప్పుడు ఒక్కసారైనా, ఇంట్లో అంట్లు తోముకుని, వంట చేసుకో నీకు ఎందుకు స్కూల్ అని అనకుండా....ఒక్క female టీచర్ తిట్టటం ఆపేవారు కాదు. Volley బాల్ ఆడేటప్పుడు కూడా, బాల్ ని లిఫ్ట్ చేసేటప్పుడు అరచేయ్యికి తగిలిందా.....వెంటనే, పిడకలు చరిచినట్టు కాదు ఆడటం అంటే అనేది.

తరవాత, ఇంజనీరింగ్ చదివే రోజుల్లో, మా ఇంగ్లీష్ లెక్చరర్ అబ్బాయిలతో మాట్లాడేటప్పుడు ఎంతో సౌమ్యం గా, next paragraph నువ్వు చదువు నాన్న అనేది.....అమ్మాయిలని....నువ్వు చదువు అంటుంది అంతే. ఆవిడ same to same Happydays మూవీ లో ఇంగ్లీష్ లెక్చరర్ గా చేసిన కమిలిని ముకర్జి లాగానే మాట్లాడుతుంది, నడుస్తుంది.....మూవీ చూసినప్పుడు ఆవిడనే చూసినట్టు ఉండేది నాకు.

ఇలాంటివి ఇంక ఒకటి రెండు చూసాను కానీ ఎప్పుడూ ఆడవాళ్ళకి ఆడవాళ్లే శత్రువులు అని మాత్రం నేను ఇప్పుడు అనుకోలేదు. ఇంజనీరింగ్ అయ్యాక, మొదటి సారి ఒక కార్పోరేట్ కంపెనీ లో ఇంటర్వ్యూ కోసం వెళ్ళాను. వ్రాత పరీక్ష, రెండు మౌకిక పరీక్షలు పాస్ అయ్యి, ఫైనల్ లెవెల్ ఇంటర్వ్యూ కి వెళ్ళాను. అక్కడ ఒక లేడీ ఉన్నారు. నేను ఏమి భయపడలేదు.....ఉద్యోగం నాకు ఇంక వచ్చినట్టే అన్నా కాన్ఫిడెన్సు తో ఉన్నాను. ఆవిడ నన్ను రెండే రెండు ప్రశ్నలు అడిగింది......ఒకటి క్లైంట్ కి సంబంధించినది.రెండవది నాకివ్వబోయే జాబు రోల్ గురించి. నాకు తెలుసున్నంతవరకు నేను బానే ఆన్సర్ చేసాను. కానీ జాబు రాలేదు. నేను చాలా భాద పడ్డాను. ఎందుకో తెలుసుకోవాలని ప్రయత్నించాను. చివరికి తెలిస్నది ఏమిటి అంటే, ఆవిడ అసలు వాళ్ల పై వాళ వరకూ నా కేసు వెల్లనివ్వకుండానే నా resume డ్రాప్ చేసేసింది. కారణం తెలియదు. మొత్తం ఆవిడ దగ్గరికి ఇంటర్వ్యూ కి వెళ్ళిన వాళ్ళం 3 అమ్మాయిలు, 1 అబ్బాయి. ఆ ఒక్క అబ్బాయికి జాబు వచ్చింది.

తరువాత ౩ నెలలకి మరో పెద్ద MNC కి ఇంటర్వ్యూ కి వెళ్ళాను మళ్ళీ, ఇంటర్వ్యూ కి పిలిచినా వాళ్ళలో టాప్ 10 లో ఉన్నాను. ఇంటర్ వ్యూ pannels కూడా 8 ఉనట్టు ఉన్నాయి....నా ప్లేస్ 6 . అన్ని pannels విడివిడి గా ఒక్కొక్క అద్దాల గది లో ఉన్నారు. మొదట ఉన్న పది మంది ని random గా ఒక్కొక్కళ్ళ దగ్గరికి పంపిస్తున్నారు....నేను మళ్లీ ఒక single లేడీ ఉన్న ప్యానల్ కి వెళ్ళాను. కొంచెం భయం వేసింది...మళ్ళీ ఇలా వచ్చాను ఏంటి అని, మొత్తానికి బానే చేసి బయటకి వచ్చి చూసేసరికి నా తరువాత ఆవిడ దగ్గరికి వెళ్ళటానికి ఒక Q ఉంది, మొత్తం 20 మందిలో, 3 అబ్బాయిలు. మిగతా అందరూ అమ్మాయిలే. నేను result కోసం వేచి చూడాలని అనిపించలేదు.....కానీ అసలు ఎంత మంది సెలెక్ట్ అయ్యారో చూడాలని ఉంటె, ౩ అబ్బాయిలు సెలెక్ట్ అయ్యారు....ఒక్క అమ్మాయ్ కూడా సెలెక్ట్ అవ్వలేదు. మిగతా pannels దగ్గర అమ్మాయిలు కూడా బానే సెలెక్ట్ అయ్యారు. నేను ఆ రోజూ మొదట సారి చిరాకు పడ్డాను.

తరువాత, మళ్ళీ USA వచ్చాక డ్రైవింగ్ లైసెన్సు కోసం వెళ్లి నప్పుడు, ఓ హో మన భారతీయులే కాదు, ఈ అమెరికన్లు కూడా దీనికి ఏ మాత్రం తీసిపోరు అనుకున్నాను. నాకు ఇండియా లో డ్రైవింగ్ వచ్చు. International permit కూడా ఉంది. కాబట్టి నేను రోడ్ టెస్ట్ ఇవ్వకుండానే లైసెన్సు పొందటానికి అర్హురాలిని. కానీ మళ్ళీ నా దురదృష్టం నన్ను వెంటాడి ఒక లేడీ ఆఫీసర్ దగ్గరికి వెళ్ళాను. నా పేరు పెద్దది అవ్వటం వల్ల నా పాస్ పోర్ట్ లో ఉన్న పేరు కి, నా డ్రైవర్స్ లైసెన్సు మీద పేరుకి కొంచం తేడా ఉండటం వల్ల ఆవిడ ఇండియన్ లైసెన్సు rejected అని రాసేసి, రోడ్ టెస్ట్ ఇవ్వమని చెప్పి పంపించింది. సరేలే నాకు వచ్చు కదా అనుకుని, వెళ్ళాను.....కానీ నా badluck అక్కడ కూడా లేడీ ఆఫీసర్ ఉంది....నేను రోడ్ టెస్ట్ ఫెయిల్..... కారణం 35 MPH రోడ్ లో 25 లో వెళ్తూ, ట్రాఫ్ఫిక్ న్యూసెన్స్ చేస్తున్నానని. మళ్ళీ నెల రోజుల తరవాత ఈ సారి ఇలా కాదు అని, వేరే DMV లొకేషన్ కి వెళ్ళాను.....రామేశ్వరం వెళ్ళినా శనీస్వరం పోలేదని, అక్కడ మళ్ళీ లేడీ ఆఫీసర్ సిద్దం, అప్పటికే, నేను సైకలాజికాల్గా భయం పెట్టుకున్న కారణం గా, కొంచెం వణుకుతూనే డ్రైవ్ చేసాను. మళ్ళీ ఫెయిల్....కారణం, stop sign దగ్గర complete స్టాప్ కి నేను రాలేదని, రోల్ ఓవర్ స్టాప్ అని.

ఇంక నాకు లైసెన్సు వద్దు అనుకుని, ఒక 2 నెలలు మళ్ళీ వెళ్ళలేదు. కానీ అవసరం కదా....తప్పక మళ్ళీ వెళ్ళిన రోజూ, ఒక లేడీ ఆఫీసర్ రెడీ గా ఉంది....అయ్యో భగవంతుడా, అనుకుంటుండగా,  ఆమెకి ఫోన్ రావటం, ఆమె లోపలి వెళ్ళటం, వేరే ఆఫీసర్ రావటం జరిగి మొత్తానికి నేను టెస్ట్ పాస్ అయ్యి, లైసెన్సు తెచ్చుకునా....

తరవాత ఇంక ఎప్పుడూ, ఎక్కడికి వెళ్ళినా, అంటే షాప్ లోనో, పెట్రోల్ bunk లోనో, బ్యాంకు లోనో, చివరికి ఇండియా లో కర్రెంట్ బిల్ కట్టనికి, రైల్వే రిజర్వేషన్ కూడా, ఆడవాళ్ళూ ఉన్నదగ్గరికి అస్సలు వెళ్ళను.

నా స్నేహితురాలు - 1

పల్లవి, నా ఫ్రెండ్ కీర్తన కూతురు. ఇప్పుడు దాని వయస్సు (పల్లవి) రెండున్నర సంవత్సరాలు. కీర్తన పెళ్లి ముందు, పెళ్లి తరవాత తను చదువుకున్న కాలేజీ లోనే లెక్చరర్ గా జాబు చేసేది. డెలివరీ ముందు మానేసింది. మళ్లీ జాయిన్ అవ్వాలని అనుకున్నా, పాపతో కుదరలేదు. కీర్తన భర్త ఒక కార్పోరేట్ ఆఫీసు లో మంచి ఉద్యోగం లో నే ఉన్నాడు. మంచిది అంటే వాళ్ళకి సరిపోతుంది. వాళ్ళు ముగ్గురు తృప్తి గా బతకచ్చు. కీర్తన తల్లి తండ్రులు, అత్తమామలు, కీర్తన వాళ్ళు అందరు ఒకే కాలనీ లో ఉంటారు. ముందు కీర్తన వాళ్ళు, అత్తమామలు కలిసే ఉండేవారు, అత్తమామలు ఇద్దరు govt . ఉద్యోగస్తులు. కాబట్టి వాళ్ళు రోజూ ఆఫీసు పనులతో బిజీ. కీర్తనకేమో ఉద్యోగం చెయ్యాలని. ఇంట్లో ఉండటం అస్సలు ఇష్టపడదు. అందులోనూ, కీర్తన చాలా గారాభంగా పెరిగింది. కీర్తన తల్లి కీర్తనని ఒక్క పని కూడా చెయ్యనివ్వదు. కానీ అత్తగారింట్లో చెయ్యాల్సి వస్తుంది కదా. అందులోను, అత్తగారు ఆఫీసు కి వెళ్లి వస్తారు. పొద్దున్న, సాయత్రం ఆవిడే వంట చేస్తారు. కీర్తన చెయ్యాల్సిందల్లా, అవసరమైతే, కూరలు తరిగి ఇవ్వటం, ఇంకా పని అమ్మాయ్ కడిగిన గిన్నెలు సర్దటం లాంటి పనులు. కానీ కీర్తనకి ఆ పనులు చేస్తూ, పిల్లని చూసుకోవాలంటే కొంచెం కష్టం గా ఉండేది. ఇంట్లో ఉండి కూడా కీర్తన పెద్దగా ఇంటి పనులు పట్టించుకోకపోవటం వల్ల అత్తగారు కొంచం అసంతృప్తిగా ఉండే వారు. దాని వల్ల కొంచం కోల్డ్ వార్ జరుగుతూ ఉండేది. ఈ లోపు పల్లవి కి 1 సంవత్సరం నిండింది. కీర్తన ఒక రోజు భర్త ని ఒప్పించి, మళ్ళీ ఉద్యోగం చెయ్యటానికి నిశ్చయించుకుంది. కానీ పాప ఆరోగ్యం సరిగ్గా ఉండటం లేదు అని డే కేర్ లో పెట్టానికి మాత్రం భర్త ఒప్పుకోలేదు. అప్పుడు మొదలు అయ్యింది సమస్య. ఇంకా కొన్ని ఇతర ఇబ్బందులు ఉన్నాయి అని కారణం చెప్పి, వేరింటి కాపురం పెడదామని భర్తని అడిగింది. కీర్తన గోల భరించలేక, అమ్మ నాన్నలని భాద పెట్టలేక.....సతమత మవుతున్న కొడుకుని చూసి, అత్తమామలు వేరింటి కాపురం పెట్టుకో మన్నారు. సరిగ్గా వీళ్ళ ఇంటికి, కీర్తన వాళ్ళ అమ్మ వాళ్ళ ఇంటికి మధ్యలో ఇల్లు తీసుకుని ఉంటున్నారు ఇప్పుడు.

ఇంక కీర్తన తన ఉద్యోగ ప్రయత్నాలు మొదలుపెట్టింది. పల్లవి ని వాళ్ళ అమ్మగారు దగ్గర వదిలి ఇంటర్వ్యూ లకు, కోచింగ్ లకు తిరిగేది......ఎందుకో కానీ, పల్లవి అమ్మమ్మ దగ్గర ఉండలేకపోయేది. సాయంత్రం వాళ్ళ నాన్నే ముందు వచ్చేవాడు ఇంటికి. ఆయన రాగానే, బాగా ఏడ్చి పట్టుకుని వదిలేది కాదు. పల్లవి చాలా బెంగ పెట్టుకుంటోంది, అన్నం అది తినటం లేదు అని నెమ్మదిగా ఆయనకి అర్థం అయ్యింది. ఆయన కీర్తన కి అర్థం అయ్యేలా చెప్పి చూసాడు, కానీ కీర్తన ఇంట్లోనే ఉండి పిల్లని చూసుకోవటానికి సుముఖంగా లేదు. కానీ కీర్తన తల్లి తండ్రులు కీర్తన ఏమి అన్నా, సై అనేవారు. అలా , గొడవలు పడుతూ, ఒక సంవత్సరం గడిపారు. ఈ సంవత్సర కాలం మొత్తం, కీర్తన తన ఉద్యోగ ప్రయత్నాలలో, వాళ్ళ ఆయన కీర్తనకి నచ్చ చెప్పే ప్రయత్నాలలో ఉన్నారు. ఇద్దరు సక్సెస్ అవ్వలేదు. కీర్తన అన్నయ్య వాళ్ళు కూడా కీర్తన అమ్మ నాన్న లతో కలిసి ఉంటారు. వాళ్ళకి ఒక పాప. పల్లవి కన్నా 8 నెలలు పెద్దది. ఆ పాప ని వాళ్ళు ప్లే స్కూల్ లో జాయిన్ చేసారు. కీర్తన, పల్లవి ని కూడా జాయిన్ చేద్దాం అంది. కానీ కీర్తన వాళ్ళ ఆయన, కీర్తనని ఉద్యోగ ప్రయత్నాలు మానిపించాలని వద్దు, నువ్వు ఇంట్లో నే ఉండి చూసుకో ఇంకో సంవత్సరం, అప్పుడు జాయిన్ చేద్దాం అన్నారు. కానీ కీర్తన మళ్ళీ పట్టు పట్టి వాళ్ళ ఆయనకీ చెప్పకుండా, తెలియకుండా, రోజు కాసేపు ప్లే స్కూల్ లో వదిలి వస్తోంది. ఒక నెల రోజులకి విషయం భయటపడింది. ముందు కోపం వచ్చినా, నెమ్మదిగా సర్దిచెప్పాలనుకున్న కీర్తన భర్త ప్రయత్నం ఫలించలేదు. ఇంక లాభం లేదు అని ఒక రోజు గట్టిగా గొడవ పడ్డారు. నెమ్మదిగా కీర్తన తల్లితండ్రులకి అర్థం కాసాగింది, వాళ్ళు వంత పాడి ఎంత తప్పు చేస్తున్నారో, కానీ ఇప్పుడు ఇంక ఏమీ చెయ్యలేరు.

ఈలోపు ఇంకో 2 ,3 నెలలు గడిచాయి. అంటే పల్లవి వయస్సు ఇంచు మించు 2 సంవత్సరాల 4 నెలలు. పల్లవి కి అక్షరాభ్యాసం చేసేస్తే, తొందరగా స్కూల్ కి పంపించచ్చు అనుకుందేమో నాకు సరిగ్గా, తెలియదు కానీ, కీర్తన అక్షరాభ్యాసం చేసేద్దాం అని చెప్పింది. అప్పుడే ఎందుకు అని అత్తగారు వాళ్ళు వద్దు అని చెప్పారు. మళ్ళీ గొడవ మొదలు. కీర్తనేమో, నేనేమి చెప్పినా, అత్తయ్యగారు వాళ్ళు కాదు అంటారు, దానికి మా ఆయన కూడా వంత పాడతారు అంటూ, నాకు చెప్పింది. నేను కూడా చెప్పి చూసాను, ఇంకో 6 నెలలు ఆగు. అప్పుడు చేద్దువులే అని, నామీద కూడా కోపం తెచ్చుకుని వెళ్లిపోయింది. మొత్తానికి కీర్తన గోల భరించలేక, వసంత పంచమికి భాసర లో అక్షరాభ్యాసం చెయ్యాలని నిశ్చయించుకున్నారు. ముహర్తం అది చూడకుండానే అన్ని ఏర్పాట్లు చేసేసారు. ఇంట్లో కారు కాకుండా ఒక కాబ్ కూడా బుక్ చేసారు. ఇంకో 4 రోజులు ఉందీ అనగా, కీర్తన అత్తగారికి, వాళ్ళ శాస్త్రి గారు కనిపించి, ఇప్పుడు మూడమి అమ్మా, 4 నెలలు ఆగండి, అని చెప్పారు. ఆయన వద్దు అన్నాక ఎందుకు లే ఆగుదము అని అనుకున్నారు. మళ్ళీ కీర్తన ఏమి అంటుందో, అని భయపడుతూ చెప్పారు. మీకు ఇష్టం లేదు అందుకనే, ఆయనతో చెప్పించారు అని దెబ్బలాడింది. ఏది ఏమైనా జరిగి తీరాలని కీర్తన, వద్దు అని వాళ్ల ఆయన.....కీర్తనకి నచ్చచెప్పే ప్రయత్నం లో కీర్తన తల్లి తండ్రులు, అత్తమామలు...... ఇంతలో, వసంత పంచమి నాడు, ఆ తరువాత రోజూ తెలంగాణా జిల్లాలలో ప్రత్యేక తెలంగాణా కోసం బంద్. కాబట్టి వెళ్ళటం అంత మంచిది కాదు అని అందరు చెప్పారు. అయినా ట్రై చేద్దాం అంది కీర్తన. కీర్తన వాళ్ల అమ్మ వాళ్ల డ్రైవర్ నేను రాను, మానేద్దాం అమ్మ అని చెప్పాడు. ప్రైవేటు కాబ్ వాడు నేను రాను అని చెప్పేసాడు. ఇంక చేసేది లేక ప్రోగ్రాం మొత్తం కాన్సిల్ చేసారు.

కానీ, అత్తా గారు వాళ్ళు ముందు నుంచి వద్దు అన్నారు. ఏదైనా పని మొదలు పెడుతుంటే, వద్దు అనకూడదు, పెద్దవాళ్ళు అయ్యి ఉండి కూడా అలా అన్నారు, అందుకే ఇలా జరిగింది అంటూ, మా కీర్తన అత్తగారి తో మాట్లాడటం మానేసింది. ఇప్పటికి 2 నెలలు అయ్యింది. ఇంకా వాళ్ళతో మాట్లాడటం లేదు. వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళటం లేదు. పల్లవి ని కూడా పంపించటం లేదు. ఎందుకు నీకు అంత పట్టుదల, నువ్వే తప్పు చేస్తున్నావ్ అంటే వినదు. దాన్ని ఎలా మార్చాలో అర్థం కావటం లేదు....

అత్తగారిల్లు

మొన్నామధ్య, మేము మా కుటుంబం మొత్తం అంటే మా అత్తగారు, మా వారి అన్నదమ్ములు ట్రైన్ లో ఎక్కడికో వెళ్లి తిరిగి వస్తున్నాం. మా అత్తయ్య గారు పాపం అలిసిపోయి పడుకున్నారు. నేను మా తోడికోడలు మాములుగా ఏవో కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నాం. అన్నదమ్ములు మా కు ఎదురుగ ఉన్న బెర్త్ మీద కూర్చుని మా మాటలు విన్తునప్పటికి విన్నట్టు ఎటో చూస్తున్నారు. మా పెళ్లి పెళ్లి అయ్యాక అదే నేను మా తోడి కోడలితో తీరికగా మాట్లాడటం......(2 years తరవాత). మాటల మధ్యలో వంటల గురించి ఏదో మాట వచ్చింది.....అప్పటి వరకు మా మాటలు విననట్టు నటించే పెద్దమనుషులు మేము చేసే వంటల గురించి విమర్శించటం మొదలు పెట్టారు. తరవాత మా బావగారి అమ్మాయి (2 years ) గురించి, తనని మా తోడికోడలు ఎలా పెంచుతోందో......అవి ఇవి అన్ని ఇంచుమించు తన మీద కంప్లైంట్ లాగానే చెప్తున్నారు....వాళ్ళ( మా అత్తగారి) ఇంట్లో పిల్లల్ని ఎలా పెంచుతారు, ఈ అమ్మాయ్ ఎలా చేస్తుంది పనులు అవి ఇవి అన్నీ ఆమెకి వ్యతిరేకం గా నే చెప్తున్నారు. ఆయన మాట్లలోన్నే చెప్తాను నేను కూడా......" మన ఇంట్లో ఎంత జాగ్రత్త గా చుస్తామురా చిన్న పిల్లలు ఉంటె, వాళ్ళకి అన్ని టైం కి ఎలా చేసేస్తాము రా పనుల్నీ, అన్నం పెట్టేటప్పుడు ఎంత జాగ్రత్త గా పెట్టాలి, మంచి నీళ్ళు తేడ చెయ్యకుండా అది ఎంత జాగ్రత్త గా చూడాలి" అంటూ ఏవో నాన్-స్టాప్ గా చెప్పు కుంటూ పోతున్నారు. నేను మా వారు ఏమి మాట్లాడతారో అని చూస్తున్నా....ఎందుకంటే, దానికి ఒక కారణం ఉంది.

మా అమ్మ వాళ్ళ ఊరు, మా వారి స్వస్థలం (అంటే వాళ్ళ అమ్మమ్మ, మామ్మ ల ఊరు) ఒకటే, అందువల్ల చాలా విషయాలలో, మావి ఒకటే పద్ధతులు, ఆచారాలు. వంటల అయితే, అస్సలు తేడాలేదు. మా అమ్మ చేసినట్టే, మా అత్తయ్యగారు కూడా చేస్తారు. కొంచం కూడా తేడ లేదు. దాని వల్ల నాకు పెళ్లి అయ్యాక పెద్ద ఇబ్బంది కలగలేదు. నేను చేసేవి, మా అత్తయ్యగారికి, మా వారికి అందరికి నచ్చుతాయి.కానీ నేను పుట్టి పెరిగింది పల్లెటూరులో, మా వారిది అంతా సిటీ లో.....ఇంకా పోతే, మా తోడికోడలు వాళ్ళ అమ్మ గారి పద్దతులు, మా అత్తయ్యగారి పద్దతులు పూర్తిగా వేరు. వంటలు దగ్గర్నుంచి......ముగ్గు పెట్టటం వరకు పూర్తిగా వేరు. 

మా అత్తగారు ఇంట్లో, చాలా కూరలు, సాంబారు, పప్పు చారు  వంటివి కొంచం తియ్యగా చేస్తారు, బెల్లం వేసి. మా అమ్మ వాళ్ళ ఇంట్లో అంత తియ్యగా తినకపోయినా కొంచం వెయ్యటం అలవాటు ఉంది......దాని వల్ల నేను బానే అలవాటు పడ్డాను. పాపం మా తోడికోడలికి అస్సలు తియ్యదనం అలవాటు లేదు......తను తినలేకపోయేది. తను వండినప్పుడు వీళ్ళు తినలేకపోయేవారు. మా అత్తయ్యగారు కొత్త కదా అని ఏమి అనకపోయినా, బావగారు మాత్రం ఏదో ఒకటి అంటూనే వుండేవారు. తీపికి అలవాటు పడ్డ వాళ్ళు తీపి లేకుండా తినటం ఎంత కష్టమో, తీపి అలవాటు లేని ఈమె తియ్యగా తినటం అంతే కష్టం కదా......అది అర్థం చేసుకోరు.....ఎంత ఒకటే అలవాట్లు ఉన్నప్పటికీ నాకు కూడా కొన్ని విషయాలలో ఈ భాదలు తప్పలేదు. నేను పెళ్లి అయ్యాకనే మొదటిసారి గరిట పట్టింది, తిప్పింది. చపాతి చెయ్యటనికి బాగానే కష్టపడే దాన్ని. ఒక రోజు మా వారు అన్నారు, ఇవి చపాతీల, చపాతీలు కూడా పూరి లా పొంగాలి. మా ఇంట్లో చూడు ఎలా చేస్తుందో...మా .....(అమ్మ కాదు) అని. మా ---- అనబడే ఆవిడ 8 సంవత్సరాలుగా వంట చేస్తున్నారు. ఇంకా చపాతీలు కూడా....మరి నన్ను ఆవిడ చేసినట్టు చెయ్యమంటే ఎలా ? ఒక 6 నెలలకి నేను కూడా చేసి చూపించా మెత్తని పొంగే చపాతీలు. మా వారు ఎప్పుడైనా మా వాళ్ళ పద్దతులు, మా వదిన పద్దతులు అంటూ పోలిస్తే, నేను చెప్పేదాన్ని....అల ఎలా పోలుస్తారు మీరు.... మీరు పెరిగిన విధానం వేరు తను పెరిగిన విధానం వేరు కదా, కాబట్టి కొంత సమయం పడుతుంది తనకి ఇక్కడ adjust అవ్వటానికి......అని..... 

మన పెద్దవాళ్ళు అత్తగారి పద్ధతులు ఎలా ఉంటె అలానే ఉండు నువ్వు కూడా అని చెప్పి పంపిస్తారు. కాబట్టి కోడళ్ళు నేర్చుకోవాలి అని వీళ్ళు అంటారు. 27 -28 ఏళ్ళు ఒకలా పెరిగాము, నీతో పెళ్లి అయ్యాక నా పద్దతులు మర్చుకోమంటే ఎలా అని మా వారు ఒక విషయం లో అన్నారు నన్ను. నేను కూడా కొన్నేళ్ళపాటు ఒకలా పెరిగి, పెళ్లి అయ్యింది, పెద్దవాళ్ళు అత్తగారింట్లో పద్దతులు అలవాటు చేసుకో అన్నారు కాదా అని రెండు మూడు రోజుల్లో నా అలవాట్లు మార్చుకోలేను కదా......అది వీళ్ళు ఎందుకు అర్థం చేసుకోరు. పైగా, వీళ్ళ ఇంటి ఆడపిల్ల వేరే ఇంటికి కోడలి గా వెళ్లి, వాళ్ల అలవాట్లకి adjust అవటానికి ఇబ్బంది పడుతోంది అని చాల భాద పడిపోతారు. ఎంతో కష్ట పడి వాళ్లకి కావలిసినట్టు చేస్తోంది పాపం మన పిచ్చి పిల్ల అంటారు. కోడలు కూడా అంతే కదా. 

 అలా మా వారికీ నేను అస్తమానూ, చెప్పి చెప్పి ఆయన ఆలోచనా విధానం మార్చగలిగా అనుకున్న.....కానీ ఆయన ఏమి చేసారో తెలుసా, ఒకసారి మా అత్తగారు నన్ను ఉద్దేశించి, ఈ అమ్మాయి  అన్నీ మా అమ్మాయిలానే బాగనే చేస్తుంది మా పద్దతుల్లో అంటే, మా వారు వెంటనే అలా అనకే అమ్మ, దానికి చాల కోపం అక్క తో పోలిస్తే అని అన్నారు.....నాకు ఏమనాలో అర్థం కాలేదు.....నేను చెప్పింది ఏంటి, ఈయన గారు అర్థం చేసుకున్నది ఏంటి.....

నా గురించి.....నాలో నేను.....-1

ఈ రోజు ఏమి రాయాలో నిశ్చయించుకున్నా కానీ, ఎలా మొదలుపెట్టాలో తెలియటం లేదు. 

నాకు చినప్పటి నుంచి తెలుగు అంటే ఇష్టం, ఏవో చందమామ కథలు, బొమ్మరిల్లు కథలు, అవి ఇవి చదివే  దాన్ని కానీ ఎప్పుడూ నవలలు,కవితలు అవి చదవలేదు. రోజు దినపత్రిక మాత్రం బాగా చదివేదాన్ని. పొద్దున్నే మా అమ్మ ఇచ్చిన Bournvita పట్టుకుని తాగుతూ పేపర్  చదివే దాన్ని 7th క్లాసు అప్పటినుంచి. పెళ్లి ముందు వరకు అదే దినచర్య పేపర్ విషయం లో, కానీ పెళ్లి అయ్యే అమెరికా వచ్చాక చాలా రోజుల వరకూ, నాకు పేపర్ చదవటం కుదరలేదు. అసలు online లో ఉంటుంది( తెలుగు పేపర్) అని కూడా తెలియదు. తెలిసాక చదవటం మొదలుపెట్టా, కాకపోతే evening చదివేదాన్ని( అప్పుడే కదా పేపర్ update అవుతుంది). మొదట్లో మా ఇద్దరికి ఒకటే లాప్-టాప్ ఉండేది. అప్పుడు కుదిరేది కాదు. తరవాత మా వారు నాకు ఒక లాప్-టాప్ కొని ఇచ్చారు. అప్పటి నుంచి మళ్ళి చిన్నప్పుడు చదివినట్టే చదవటం మొదలు పెట్టాను. మా వారు ఎప్పుడు ఏమి అనలేదు. ఆయాన తెలుగు చదవలేరు. ఒక వాక్యం చదవటానికి కనీసం 2 min తీసుకుంటారు ఇప్పటికి.

ఒకసారి మా వారి ప్రాణస్నేహితుడు ఫోన్ చేసాడు. ఫోన్ స్స్పీకర్ ఆన్ చేసి ఉంది.మాములుగా అవి ఇవి మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఈ లోపు మా వారు నాకోసం లాప్-టాప్ కొన్నట్టు చెప్పారు. అప్పుడు వాళ్ళ స్నేహితుడు, అయితే ఎమైన కోర్సు చేస్తోందా అని అడిగాడు. మా వారు ఏమి లేదు అని చెప్పారు. మరి ఎందుకు కొన్నావ్ అంటాడు అతను. ఉరికే పాపం బోర్ కొడుతుంది కదా ఇంట్లో అందుకు అన్నారు ఈయన. తనకి పేపర్ చదివే అలవాటు ఉంది, ఒక్క లాప్-టాప్ తో కుదరటం లేదు అని చెప్పారు. అప్పుడు అతను అన్నాడు, నువ్వు అంతా పెట్టి లాప్-టాప్ కొని ఇచ్చింది పేపర్ చదవటానికా అన్నాడు...వెంటనే స్పీకర్ ఆఫ్ అయ్యిపోయింది. తరవాత మా వారి మాటలు, ఆయన ముఖ భావాలు చూసి నాకు అర్థం అయ్యింది....ఇంకా ఏవో అలానే మాట్లాడుతున్నాడు అని.

తెలుగు పేపర్ చదివితే ఏమి వస్తుంది. ఇంగ్లీష్ పేపర్ చదవు. లాంగ్వేజ్ కూడా బాగా improve అవుతుంది. ఉరికే అవి ఇవి అని టైం వేస్ట్ చెయ్యకు. ఏదైనా కోర్సు చెయ్యి, జాబు చెయ్యి అంటాడు. (కొన్ని  వ్యగ్తిగత  కారణాల వాళ్ళ నేను జాబు చెయ్యటం లేదు) ఇప్పటికి అతనికి నేను అంటే చుకలన భావం ఉంది. జాబు చెయ్యనని, ఎప్పుడు తెలుగు పేపర్, తెలుగు కథలు అంటానని.....నాకు అప్పుడప్పుడు చాలా భాద వేస్తుంది. అతనితో మాట్లాడాలన్న,వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళాలన్న నాకు ఎందుకో భయం. వాళ్ళు భార్యభర్తలిద్దరూ జాబు చేస్తారు. ఆ అమ్మాయ్ కూడా నన్ను కొంచం చులకన గానే చూస్తుంది. నేను ఎప్పుడైనా అవసరం అయ్యి ఫోన్ చేసినా తియ్యదు, మళ్ళి ఫోన్ చెయ్యదు. మెయిల్ చేసినా రిప్లై ఇవ్వదు. వాళ్ళు బిజీ గా ఉంటారు ఆఫీసు పనులతో, నేను ఇంట్లో ఖాలీ గా పని ఏమి లేక ఫోన్ చేస్తున్న అనుకుంటుందేమో మరి. కనీసం మెయిల్ కి రిప్లై కూడా ఇవ్వదు....రిప్లై ఇవ్వటం ఎంత సేపు చెప్పండి. మహా అయితే 2 - 5  నిమిషాల పని.  నాకు ఒక విషయం అర్థం కాదు, నేను వాళ్ళ లాగానే చదువుకున్న, ఇంగ్లీష్ మాట్లాడగలను, అన్నీ పనులు చెయ్యగలను, కేవలం ఒక్క జాబు చెయ్యను అందుకని అంత చులకన భావం ఎందుకు? ఒక్కొక్కసారి అనిపిస్తుంది.....జాబు తెచ్చుకుని చెయ్యకుండా మానేద్దాం అని, కానీ ఇది అమెరికా అయ్యిపోయింది. జాబు ట్రై చెయ్యటానికి కూడా వీసా కావలి కదా. మా వారితో చాలా సార్లు చెప్పాను నాకు అతని మాటలు కొంచం ఇబ్బంది కరంగా ఉన్నాయి అని, కానీ పాపం ఆయన ఏమి చేస్తారు. ప్రాణస్నేహితుడు......

ఒకసారి, మేము వాళ్ళ ఇంట్లో ఉనప్పుడు ఆ అబ్బాయ్ వాళ్ళ తల్లితండ్రులు ఫోన్ చేసారు ఇండియా నుంచి, మా వారు మాట్లాడారు, వాళ్ళ నాన్న గారు నాతో మాట్లాడతా అన్నారు, నేను నాకు ఇష్టం లేకుండానే మాట్లాడాను. ఆయన  కుశల వార్తలు అడిగాక, ఏమి చదువుకున్నావ్ అని అడిగారు, నేను చెప్పాను. మరి జాబు చేస్తున్నావా అన్నారు, లేదండి అన్నా, ఎందుకు అన్నారు.....ఏమి చెప్పను నేను..... తర్వాత ఒక సంవత్సరం తరువాత , మేము ఆ అమ్మాయ్ వాళ్ళ తల్లితండ్రులను కలుసుకోవటానికి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది ఇండియా లో, మళ్ళి కథ మాములే, వాళ్ళ నాన్న గారు ఏమ్మా ఏమి చదివించారు నిన్ను మీ నాన్నగారు అని అడిగారు, నేను చెప్పాను. మరి ఉద్యోగ ప్రయత్నం ఎంత వరకూ వచ్చింది అన్నారు. ఈ లోపే వాళ్ళ అమ్మ గారు, ఆ అమ్మాయ్ చెయ్యదట, మన అమ్మాయ్ చెప్పింది అన్నారు.  ఆయన తరువాత ఆ మాట ఈ మాట చెప్పి, నాకు అసలు ఇంట్లో ఉరికే కూర్చున్నే వాళ్ళు అంటే ఇష్టం ఉండదు. ఏదో ఒక పని చెయ్యాలి....వంట పని ,ఇంటి పని అందరు చేస్తారు, అదీ కాకా ఇంకా ఏమైనా చెయ్యి అన్నట్టు చెప్పారు......నేను ఇంక ఒక్క నిమిషం అక్కడ ఉండలేకపోయాను. వాళ్ళ వయస్సు  కి ఇచ్చిన గౌరవంవల్ల ఏమి సమాధానం చెప్పకుండా....చిన్న నవ్వు నవ్వి వచ్చేసాము. నాకు అప్పుడప్పుడు మా వారి మీద కోపం వస్తుంది....ఈయనైనా వాళ్ళకు చెప్పచు కదా.... 

ఇవి అన్నీ రాస్తూ ఉంటేనే, నా కళ్ళు చెమ్మగిల్లుతున్నాయి. ఈ రోజుకి ఇంక రాయలేను.....మళ్లీ ఎప్పుడైనా మిగతావి చెప్తాను.

బాగా చదువుకుని, అమెరికా లో ఉండి, ఉద్యోగం చెయ్యక పోవటం నిజం గానే ఏమైనా తప్పా? తెలుగు మీద ఉన్న ఇష్టం తో తెలుగు పేపర్ చదవటం తప్పా?

Why "Dont Marry--Be Happy"

నిన్న మా వారు, వాళ్ళ ప్రాజెక్ట్ లో ఆఫ్ షోర్( ఇండియా) టీం లో ఒక మెంబెర్ తో ఫోన్ లో మాట్లాడుతూ, ఏంటి పెళ్లి చూపులకోసమా, అంటూ పెద్ద నవ్వు నవ్వి....అప్పుడే కంగారు ఏముంది....కొన్ని రోజులు హ్యాపీగా ఎంజాయ్ చెయ్యక...అంటుంటే, నాకు ఇంకా కొన్ని పాత విషయాలు గుర్తు వచ్చాయి. ఇలాంటి మాటలు ఇప్పటికి ఒక 100 సార్లు విని ఉంటాను నా పెళ్లి అయ్యాక....(3 years లో).


"వద్దురా సోదరా, పెళ్లి అంటే నూరేళ్ళ మంటారా..."
dont marry ....... be happy !!


అంటూ వచ్చే నాగార్జున పాటకి నవ్వుకుంటూ, rhythm కి తగ్గట్టు, కాళ్ళు, చేతులు tap చేస్తూ నేను కూడా ఎంజాయ్ చేస్తాను. కానీ అసలు నాకు ఒక డౌట్. నిజం గా పెళ్లి అయ్యాక, మగవాళ్ళంతా...అంతా అయ్యిపోయింది, కష్టాలు మొదలు అని ఎందుకు అనుకుంటారు, అసలు నిజం గా అనుకుంటారా...లేక ఉరికే ఫైఫైన కబుర్లా ఇవ్వన్నీ....


నాకైతే మాత్రం, ఇవ్వన్నీ ఉరికే చెప్పే మాటలులాగానే అనిపిస్తాయీ.....లేకపోతే, 28 ఏళ్ళు- 30 ఏళ్ళు వచ్చేసాయి, ఇంకా పెళ్లి అవ్వటం లేదు ( మోక్షం కోసం గృహస్థాశ్రమము స్వీకరించాలి కాబట్టి అని చెప్పదు.) అని ఎందుకు కంగారు పడిపోతారు? పెళ్లి కుదిరినప్పటి నుంచి కాబోయే శ్రీమతి తో రోజు అంతా ఫోన్ లో కబుర్లు చెప్పేస్తూ, వీలైనప్పుడల్లా సినిమాలకు, షికార్లకు చెక్కేస్తూ, ఉహాలోకం లో విహరిస్తూ ఉంటారు? 


పోనీ, నిజం గానే ఎంజాయ్ చేసే రోజులు పోయాయనే అనుకుందాము.....ఒక రకముగా నేను కూడా ఒప్పుకుంట, ఎందుకు అంటే, నేను పెళ్లి ముందు హాస్టల్ లో మా ఫ్రెండ్స్ తో బాగా ఎంజాయ్ చేసిన దాన్నే కనుక, ఇంకా ఎక్కడికి వెళ్ళాలన్న, ఏమి చెయ్యాలన్న, ఎవరి పర్మిషన్ అవసరం లేకుండా( అంటే ఎప్పుడు  మాట వరసుకు అయినా మా వారికి చెప్తాను కనుక) జాలీ గా తిరేగేవాల్లము కాబట్టి.... కానీ పెళ్లి ముందు నేను నా రూం మేట్స్ తో ఎంత ఎంజాయ్ చేసానో, పెళ్లి కుదిరాక, పెళ్లి తరవాత కూడా మా వారితో అంతే ఎంజాయ్ చేసాను. కాకపోతే, మనం ఎంజాయ్ చేసే విధానం తేడా అంతే అని నా ఉద్దేశ్యం. 


ఈ మాత్రం దానికి ఎందుకు పెళ్లి చేసుకుంటున్నాడు అనగానే, ఈ మగవాళ్ళంతా అలా ఇలా జోకులు వేసేస్తారు.......

గుప్పెడు మనస్సు

నా చిన్నప్పుడు అంటే, నేను 6 వ తరగతి చదువుతున్నప్పుడు అనుకుంటా, E TV లో బాలచందర్ గారి సీరియల్ గుప్పెడు మనస్సు వచ్చేది. మా అమ్మ మిస్ అవ్వకుండా చూసేది. నేను పెద్దగా చూసేదాన్ని కాదు కానీ నన్ను బాగా ఆకుట్టుకున్న విషయం ఆ సీరియల్ టైటిల్ సాంగ్.

"గుప్పెడంత గుప్పెడంత మనస్సు......దాని సవ్వడింక ఎవరికీ తెలుసు |
మనసుకు ఎన్నెన్నో కలలు ఉంటాయి, ఏవేవో ...... ఉంటాయి,
ఏనాడు చేయ్యబోకు అలుసు...అరె ఏనాడు చేయ్యబోకు అలుసు || "

(రెండవ లైన్ లో కొంచం లిరిక్ గుర్తు లేదు. క్షమించండి. ఎవరికైనా తెలిస్తే తెలియపరచండి.)

గీత, రేణుక, ప్రధాన పాత్రధారులు. నాకు స్టొరీ లైన్ పూర్తిగా గుర్తు లేదు. కానీ నాకు గుర్తు ఉన్నంతవరకు రాయటానికి ప్రయత్నిస్తా.

గీత, రేణుక ఇద్దరు మంచి ఫ్రెండ్స్. ఇద్దరికి వివాహాలు అయ్యి, పిల్ల పాపలతో సంతోషంగా జీవితం సాగిస్తూ ఉంటారు. గీత కి ముగ్గురో, నలుగురో పిల్లలు....(ఎంత మంది అబ్బాయిలో, ఎంత మంది అమ్మాయిలో గుర్తులేదు కానీ అమ్మాయిలు, అబ్బాయిలు ఇద్దరు ఉన్నారు). రేణుక కుటుంబం గురించి నాకు గుర్తు లేదు. గీత భర్త ఏదో ఒక construction కంపెనీ లో పని చేసేవాడు.

మన తెలుగు సినిమా "మాతృదేవోభవ" గుర్తు ఉందా.....ఆ సినిమా లో లాగనే, అనుకోకుండా గీత భర్త బిల్డింగ్ మీద నుంచి కింద పడి చనిపోతాడు. తరువాత గీతకి అనారోగ్యం చేస్తుంది. ఎక్కువ రోజులు బ్రతికే అవకాసం లేదు అని చెప్తారు డాక్టర్లు. అప్పుడు రేణుక సలహాతో, గీత పిల్లలలందరిని దత్తత కి ఇచ్చేస్తుంది. నాకు గుర్తు ఉన్నంతలో ఇద్దరు అమ్మాయిలు, ఒకఅబ్బాయ్.

కానీ స్టొరీ లో అక్కడే ట్విస్ట్ ఉంది. ఎవరి సహాయం వలనో, గీత కి, మంచి ట్రీట్మెంట్ జరిగి, మళ్ళి మాములు మనిషి అవుతుంది, ఇంకా చాలా సంపన్నురాలు అవుతుంది. ఏవో ఇబ్బందుల వాళ్ళ పిల్లలను కలుసులేకపోతుంది చాలా ఏళ్ల పాటు. తిరిగి రేణుక సహాయం తో వాళ్ళని కలుసుకునే ప్రయత్నం మొదలుపెడుతుంది.

ఒక కూతురు పెద్ద నాట్య కళాకారిణి అవుతుంది. కొడుకు పెద్ద హీరో అవుతాడు. వాళ్ళు తన పిల్లలు అని తెలిసినా కూడా తన ఉనికి చెప్పదు. ఎందుకంటే వాళ్ళని పెంచుకున్న తల్లితండ్రులకు వాళ్ళ అవసరం ని గుర్తించి......చివరకు తల్లి పిల్లల్ని ఎలా కలుసుకుంది అన్నది climax

కానీ మా అమ్మ చెప్పటం ప్రకారం.....ఈ రోజులలో వస్తున్న serials కి దానికి చాలా తేడా ఉంది.

నేను ఈ బ్లాగ్ మొదలు పెట్టటానికి కారణం......నా మనస్సులో ఉన్న ఆలోచనలు....నా భావాలు నాకు నేను చదువుకునేలా రాయటానికి. అదీ తెలుగు లో........నేను తెలుగు లో రాస్తే, నా శ్రీవారు కూడా చదవరు.....(అసలు అందుకే తెలుగు లో స్టార్ట్ చేసానేమో !) :-)

ఈ రోజే కదా మొదలు పెట్టింది......ప్రస్తుతానికి చాలు చాలు అని వినిపిస్తోంది( అదే నా గుప్పెడు మనస్సు చెప్తోంది) . మళ్ళి రాసేయ్ రాసేయ్ అని ఎప్పుడు నాకు వినిపిస్తుందో అప్పుడు రాస్తానులెండి......